De Geest is sterker dan het lichaam

Een leven met beperkingen

Ik ken mijzelf niet anders als iemand die een aantal beperkingen heeft. Die beperkingen zitten in mijn lichaam maar ook in mijn gedachtewereld.

Na 2,5 jaar traumatherapie had ik de hoop dat deze problemen zich vanzelf zouden oplossen. Geen spanning, geen stress, en geen beperkingen door een onwillig lichaam.

De spanning en stress bleven daarna voor een aanmerkelijk deel weg en met voedingssupplementen bleek er ik redelijk met mijn lichamelijke beperkingen te leven. Toch was dit niet het ideaalbeeld wat ik voor ogen had.

Een stemmetje in mijn hoofd vertelde al een poos dat er toch meer moest zijn dan dit. Net genoeg is leuk maar is beter. Ik zat al jaren in de fase van net genoeg. Er moest meer mogelijk zijn.

Een netflix serie die mijn leven op zijn kop zette

Een aantal maanden terug begon ik met een koude douche challenge. Het bleek afkomstig te zijn van de Wim Hof methode.

Wim hof, ook wel The Iceman genoemd, werd bekend toen hij Maarten van der Weijden hielp om zijn lichaam klaar te krijgen voor het zwemmen van een grote afstand in koud open water. Een methode die over de hele wereld heen wordt toegepast.

“De koude douches voelden voor mij heerlijk verkwikkend in de ochtend en ik had er een vaste gewoonte van gemaakt”

De verdere methode, daar had ik weinig notie van. Tot het moment dat ik naar een Netflix serie keek: Gwyneth Paltrow goop lab. De Wim Hof Methode kwam uitgebreid ter sprake, samen met nog een aantal andere alternatieve therapieën.

Het ging om een therapie waar mensen aan deelnamen die last hadden van allerlei lichamelijke en mentale beperkingen. Het waren mensen zoals jij en ik die baat hadden bij ademhalingsoefeningen en koud water.

De proef op de som nemen

Ik besloot dat het tijd was voor een nieuwe uitdaging voor mijzelf. Ik wilde gaan kijken of mijn geest niet sterker is dan mijn lichaam. Eigenlijk wilde ik dus kijken of er niet per ongeluk een deel van mijn beperkingen tussen mijn oren zat in plaats van in mijn lichaam.

Alles wat ik nodig had was een plek om dit te kunnen testen. Dat was het moment waarop er een bericht op Facebook langskwam van Eijscoach. Er was een workshop waarop 1 plek was vrijgekomen. Deze mocht worden ingevuld en ze nodigde je uit om te reageren.

Ik twijfelde geen moment. Dit was mijn kans om te kijken of mijn beperkingen vooral tussen mijn oren zaten. Ik meldde me aan en de reactie was hartverwarmend. Wat tof dat ik het aandurfde.

Ben ik dit?

Zo kwam het dat ik op een zondagmiddag met een gymmatje in een schoollokaal zat. Er was een heel diverse groep deelnemers en een ieder had zijn of haar eigen redenen om deze workshop te doen.

Ik besloot om mijn noodmedicatie voor parkinson niet in te nemen. Ik had een doel voor ogen en dat kon ik alleen goed behalen wanneer ik geen kunstgrepen zou toepassen. Ik overwon mijn angst op een aantal momenten op één middag.

Dit ben ik

De voorstelronde vond ik heftig. Zomaar iets vertellen over mijzelf aan een groep relatief onbekenden was best wel wat voor mij. Toch deed ik het. Ik vertelde kort over mijn lichamelijke beperkingen en over mijn missie die middag.

Het was één van de 9 verhalen want een ieder had zijn of haar eigen reden. Van rugklachten, lyme tot een zeldzame tropenziekte: alles kwam voorbij. Het voelde niet vreemd, het voelde vertrouwd.

Push ups

Een onderdeel van de tv uitzending was de serie push ups die de kandidaten moesten doen. Ik dacht toen ik dat zag dat het iets echt Amerikaans was wat vast niet voorkwam bij de methode. Daar bleek ik mij misrekend te hebben.

Het fitnessmatje was onder andere voor het doen van push ups. Dat is iets wat ik nog nooit in mijn leven had gedaan. Het leek me een mission impossible met mijn trillende armen. Toch waagde ik me eraan.

Na 3 push ups stortte ik met een puf ter aarde. Mijn buurman haalde er veel meer. Hij hoorde van mijn score en zei vriendelijk dat 3 een mooi aantal is wanneer je het eigenlijk niet kan.

Ik bedacht me dat hij gelijk had. de toon was gezet. Geen verwijt, geen zelfmedelijden, gaan met die banaan. Na de push ups volgden ademhalingsoefeningen.

Aangezien ik een aantal jaren terug hartritmestoornissen had moest ik in de gaten houden of dit wel lukte. Het lukte mij wonderwel. Daar waar ik dacht dat mijn longen vast te weinig getraind waren kon ik prima met de groep meekomen. Daarna moesten we weer push ups doen, ik haalde er 5.

Een koud bad

Na een stuk theoretische uitleg volgde de praktijk. Een ijsbad. Het water was 4,5 graden Celsius. Redelijk koud dus. Ik had vol moed mijn bikini meegenomen en nu was het tijd om deze aan te trekken.

Daar stond ik dan. In mijn niet afgetrainde lichaam tussen de anderen in. Ik verbaasde met dat ik de switch in mijn hoofd gemakkelijk maakte. Natuurlijk deed ik volledig mee.

Het enige wat mij zorgen baarde was niet zozeer het koude water maar de hoogte van het bad. Het kostte mij al moeite om gewoon in bad te stappen, laat staan in een verhoogd bad op wieltjes. Ik gaf aan dat lk wellicht wat hulp nodig had bij het in- en uitstappen. Het bleek geen enkel probleem.

Daar zit je dan

Het instappen ging nog redelijk goed. Mijn spieren en gewrichten werkten goed mee en ik had volledige controle over mijn lichaam.

“De ijsklonten in mijn nek voelden zowaar lekker”

Na 3 minuten moest ik er uit, het moment waar ik tegenop zag. Het werd een nieuwe overwinning. Ik kwam overeind en ik voelde ietwat kramp in mijn benen.

Rustig werd ik uit het bad geholpen, en daar stond ik. Een victorie gevoel maakte zich van mij meester. Ik had het maar mooi gedaan. En de kramp in mijn benen bleek erbij te horen, het was niets vreemds.

En mijn missie dan?

Bij de laatste vragenronde kwam ik tot de conclusie dat ik meer vertrouwen in een ander, hoe ga je ermee om? kreeg in mijn lichaam. Inderdaad. Van mijn beperkingen zit 80 procent tussen mijn oren. Slechts 20 procent zit echt in mijn lijf en daar is nog verbetering in mogelijk.

“Ik besloot uit mijn slachtofferrol te stappen. Tijd om vaker in overwinning op mijzelf te stappen”

Na de workshop

De workshop heeft in mij een verandering teweeg gebracht. Ik heb meer vertrouwen in mijn lichaam gekregen.

En dat vertrouwen houdt onder andere in dat ik mij, zelfs zonder noodmedicatie, soepel kan bewegen.

Daarnaast durf ik onder ietwat ongemakkelijke omstandigheden mijzelf onder de mensen te begeven. Ik heb geen angst voor afwijzing meer en daarnaast zie ik nu ook dat er bij veel mensen wat speelt van binnen. Haast niemand is perfect, gelukkig maar.

Van denken naar doen

Ik heb mij voorgenomen om in mijn leven de uitdagingen niet meer uit de weg te gaan. Het is geen tijd voor piekeren en denken maar voor doen.

Ik meldde me aan voor een winterzwemgroep in open water. Ja, in mijn bikini en op een openbare plek. Waarom niet??

De switch is gemaakt. Ik kijk naar mijn leven in beperkingen en kijk naar de denkbeeldige boeien die ik op die bewuste zondagmiddag achterliet in Zutphen.

Het leven is mooi, mooier dan ik ooit dacht. Wanneer je ook maar ietwat buiten je eigen beperkingen durft te denken en te kijken kan er zoveel meer.