Wat is jouw parel?

Een vraag van mijn dochter

Tijdens de vakantie was ik aan het zwemmen met mijn dochter. Ze is 10 jaar en zit nog heerlijk vol met vragen. Ze pakte een oester vast en zei ´in een oester zit soms een parel he´. Dat beaamde ik. Ik vertelde haar hoe een parel ontstaat. Voor eenieder die zich verwondert over dit soort zaken zal ik het uitleggen.

Een weekdier met een korreltje zand

Een oester is een weekdier. Doordat hij geen harde schil aan de buitenkant heeft is hij ook nog eens met recht een week dier. Een oester leeft onder water en gaat open en dicht om voedsel binnen te krijgen.

Zo nu en dan komt het voor dat er een korreltje zand mee komt de oester in. De oester verdraagt het schurende gevoel van de zandkorrel niet en wil daar dan ook zo snel mogelijk vanaf.

Echter, doordat het gaat om iets zeer kleins kan de oester dit niet snel uit de schelp werken. Daarom zorgt de oester ervoor dat het zandkorreltje wat beter te verdragen is in de schelp.

Van zand tot parel

De oester zal afrekenen met de schurende korrel zand door er een jasje omheen te maken. Dat jasje wordt een parel. Hoe langer de parel in de oester zit, hoe groter deze wordt. Een oester maakt dus eigenlijk iets enorm moois en kostbaars van een onooglijke korrel zand.

Kan ik dat ook

Mijn dochter keek me eens helder aan. De uitleg was goed maar ze wilde er meer over weten. Haar volgende vraag was ´kan ik dat dan ook mama?? Kan ik ook van wat lelijks en pijnlijks wat moois maken??’ Ik gaf haar een voorbeeld uit mijn eigen leven. Een pijnlijke situatie uit je leven kan zich ontpoppen tot iets heel moois wat waardevol is voor anderen.

Van verdriet naar kunst

Dat ik schrijfster ben is geen geheim. Daar kunnen jullie van getuigen. Wat jullie niet allemaal weten is dat verleden jaar mijn gehandicapte zoon overleed. Mijn zoon voor wie ik 21 jaar intensief thuis zorgde was er opeens niet meer.

Mijn verdriet is ondraaglijk. Wat het nog erger maakte is dat ik daardoor een soort writersblock kreeg. Ik kon niet meer schrijven over dit grote verlies.

Daar waar in andere ouders de schrijver wordt geboren bij een overleden doofde bij mij het licht. Emoties zoeken echter altijd een uitlaatklep, zo ook bij mij. De schrijfster in mij verstomde maar de kunstenares stond op. Daar waar ik mijn verdriet niet kon opschrijven creëerde ik kunst die troost gaf. Eerst alleen voor mijzelf maar daarna ook voor anderen.

Zaken die waardevol zijn voor een ander

Mijn kunstwerken die ik maak, sommige ook op bestelling, zijn in mijn ogen stukjes kunsthars met een mooie vorm. De ontvanger van het kunstwerk is echter degene die de waarde ziet in het werkstukje.Ik zie ontroering bij mensen die opeens hun overleden dierbare weer heel dicht bij zich hebben.

Dat zandkorreltje, die as, dat lokje haar: ze zijn een prachtige dierbare herinnering. Goud waard in de ogen van de ontvanger. Mijn verdriet werd de troost van anderen.

Al die tijd voor niets

De oester doet een lange tijd over het vormen van een parel. Het is niet in een paar minuten gebeurd. Wat was dan het nut van het leven van de oester vraag je jezelf af. Ik had diezelfde vraag naar mijzelf toe.

Al die jaren dat ik mijn gehandicapte zoon een mooi leven gaf, waren die tevergeefs? Het antwoord blijkt te zijn dat ook hier een parel is ontstaan in mijn leven. Dat is een ontdekking die ik deed bij mijn therapeut in zijn praktijkruimte.

De zorg voor mijn zoon had zich ontwikkeld tot iets prachtigs. Met het overlijden van mijn zoon viel ik dan ook in een enorm gat. Ik zag de lol van het leven niet meer in en voelde me terneergeslagen.

Mijn therapeut hoorde het aan en zei met een bijna verstikte stem ‘maar jouw leven heeft toch een hoop waarde na al die jaren. Denk eens aan al die mensen om je heen die wachten op jou. Op jouw zorg en op jouw vreugde die je ooit had. Jij moet die zorgzaamheid die je in je hebt ergens in kwijt’. Hij adviseerde me om vrijwilligerswerk te gaan doen.

Waar kan ik mijn parel kwijt

Zo klopte ik op een dag aan bij het loket voor vrijwilligerswerk en een interessant gesprek volgde. Een gesprek over ervaring in het leven maar ook over de parel die ik in mij had gevormd.

Men kwam met het idee van een seniorenbus. Natuurlijk. Jarenlang had ik gereden met een rolstoelbus en met mijn zoon. Talloze uitstapjes hadden we gemaakt samen en ik had hem de wereld laten zien. Daar lag mijn parel. Het rondrijden van mensen en het zorgen voor een mooie dag met kwaliteit van leven.

Een waardevolle ontmoeting

Daar zat ik. In een kantoortje waar het naar soep rook. Het ging om maaltijden die klaarstonden om rond te worden gebracht naar senioren. Vele mensen zetten zich in om ouderen een hoge kwaliteit van leven te bezorgen. Mensen die het zelf niet meer konden.

De vrijwilligers hadden ieder hun eigen ‘parel’ met vaak hun eigen achtergrond. Om de een of andere reden voelde ik me gelijk thuis.

Wat kan je nog meer voor ons doen

Tijdens dat gesprek kwam mijn ervaring met een rolstoelbus ter sprake. Ik hoorde van de uitstapjes op zaterdagen. Iets wat niet meer werd gedaan vanwege de corona situatie. Men snakte weer naar fijne uitjes maar er was behoefte aan een frisse wind in het systeem.

Ik somde een waslijst aan leuke uitstapjes op die geschikt waren voor senioren en voor rolstoelers. Ik leefde op. Er werd gevraagd of ik mee wilde werken om deze uitstapjes te helpen organiseren. Om de twinkel weer in de ogen van de senioren terug te krijgen.

Hoe mijn korrel zand een parel werd

Het sterven van je kind is hard en daar kom je niet snel overheen. Echter, je kan met die pijn alsnog voor anderen tot troost zijn. Je kan mensen helpen in een situatie waarin de muren op hun afkomen. Ik mocht het ervaren tijdens dit gesprek.

Binnenkort start ik. Ik hoop heel veel mensen een mooie oude dag te bezorgen. Omdat levensvreugde belangrijk is. De parel die ik in mij heb zal ik openbaren aan de mensen om mij heen. Om de wereld weer een stukje mooier te maken. Als een eerbetoon aan mijn zoon.